یک داستان قدیمی چینی هست که می‌گوید:

پیرمردی اسبی داشت و با آن اسب زمینش را شخم می‌زد. روزی آن اسب از دست پیرمرد فرار کرد و در صحرا گم شد.

همسایگان برای ابراز همدردی با پیرمرد ، به نزد او آمدند و گفتند: عجب بد‌شانسی‌ای آوردی.

پیرمرد جواب داد: "بد‌شانسی؟ خوش‌شانسی؟ کسی چه می‌داند؟"

چندی بعد اسب پیرمرد به همراه چند اسب وحشی دیگر به خانه‌ی پیرمرد بازگشت. اینبار همسایگان با خوشحالی به او گفتند: "عجب خوش‌شانسی آوردی!"

اما پیرمرد جواب داد: "خوش‌شانسی؟ بد‌شانسی؟ کسی چه می‌داند؟"

بعد از مدتی، پسر جوان پیرمرد در حالی که سعی می‌کرد یکی از آن اسبهای وحشی را رام کند از روی اسب به زمین خورد و پایش شکست. باز همسایگان گفتند: "عجب

بد‌شانسی آوردی؟"

و اینبار هم پیرمرد جواب داد: "بد‌شانسی؟ خوش‌شانسی؟ کسی چه می‌داند؟"

در همان هنگام، مأموران حکومتی به روستا آمدند. آنها برای ارتش به سربازهای جوان احتیاج داشتند. از این رو هرچه جوان در روستا بود را برای سربازی با

خود بردند، اما وقتی دیدند که پسر  پیرمرد پایش شکسته است و نمی‌تواند راه برود، از بردن او منصرف شدند.

"خوش‌شانسی؟

بد‌شانسی؟

کسی چـــه می‌داند؟"

هر حادثه‌ای که در زندگی ما روی می‌دهد، دو روی دارد. یک روی خوب و یک روی بد. هیچ اتفاقی خوب مطلق و یا بد مطلق نیست. بهتر است همیشه این دو را در

کنار هم ببینیم.زندگی سرشار از حوادث است.

در  واقع  خوش‌شانسی یا  بد‌شانسی  زاءیده‌ی  ذهن  ماست.

این یك ماجرای واقعی است:

سالها پیش در كشور آلمان، زن و شوهری زندگی می‌كردند. آنها هیچ‌گاه صاحب فرزندی نمی‌شدند. یك روز كه برای تفریح به اتفاق هم از شهر خارج شده و به جنگل رفته

بودند، ببر كوچكی در جنگل، نظر آنها را به خود جلب كرد.

مرد معتقد بود: نباید به آن بچه ببر نزدیك شد. به نظر او ببر مادر جایی در همان حوالی فرزندش را زیر نظر داشت. پس اگر احساس خطر می‌كرد به هر دوی آنها حمله مي‌كرد و صدمه می‌زد.

اما زن انگار هیچ یك از جملات همسرش را نمی‌شنید، خیلی سریع به سمت ببر رفت و بچه ببر را زیر پالتوی خود به آغوش كشید، دست همسرش را گرفت و گفت: عجله كن!

ما باید همین الآن سوار اتومبیلمان شویم و از اینجا برویم.

آنها به آپارتمان خود باز گشتند و به این ترتیب ببر كوچك ' عضوی از ا عضای این خانواده‌ی كوچك شد و آن دو با یك دنیا عشق و علاقه به ببر رسیدگی می‌كردند.

سالها از پی هم گذشت و ببر كوچك در سایه‌ی مراقبت و محبت‌های آن زن و شوهر حالا تبدیل به ببر بالغی شده بود كه با آن خانواده بسیار مأنوس بود.

در گذر ایام، مرد درگذشت و مدت زمان كوتاهی پس از این اتفاق، دعوتنامه‌ی كاری برای یك مأموریت شش ماهه در مجارستان به دست آن خانم رسید.

زن با همه دلبستگی بی‌اندازه‌ای كه به ببری داشت كه مانند فرزند خود با او مأنوس شده بود، ناچار شده بود شش ماه كشور را ترك كند و از دلبستگی‌اش دور شود.

پس تصمیم گرفت: ببر را برای این مدت به باغ‌وحش بسپارد.در این مورد با مسوولان باغ‌وحش صحبت كرد و با تقبل كل هزینه‌های شش ماهه، ببر را با یك دنیا دلتنگی

به باغ‌وحش سپرد و كارتی از مسوولان باغ‌وحش دریافت كرد تا هر زمان كه مایل بود، بدون ممانعت و بدون اخذ بلیت به دیدار ببرش بیاید.

دوری از ببر' برایش بسیار دشوار بود.

روزهای آخر قبل از مسافرت، مرتب به دیدار ببرش می‌رفت و ساعتها كنارش می‌ماند و از دلتنگی‌اش با ببر حرف می‌زد. سرانجام زمان سفر فرا رسید و زن با یك دنیا

غم دوری، با ببرش وداع كرد.

بعد از شش ماه كه مأموریت به پایان رسید، وقتی زن بی‌تاب و بی‌قرار به سرعت خودش را به باغ‌وحش رساند، در حالی كه از شوق دیدن ببرش فریاد می‌زد: عزیزم

عشق من، من برگشتم، این شش ماه دلم برایت یك ذره شده بود، چقدر دوریت سخت بود، اما حالا من برگشتم و در حین ابراز این جملات مهر‌آمیز، به سرعت در

قفس را گشود: آغوش را باز كرد و ببر را با یك دنیا عشق و محبت و احساس در آغوش كشید.

ناگهان، صدای فریادهای نگهبان قفس، فضا را پر كرد: نه، بیا بیرون، بیا بیرون: این ببر تو نیست. ببر تو بعد از اینكه اینجا رو ترك كردی، بعد از شش روز

از غصه دق كرد و مرد. این یك ببر وحشی گرسنه است.

اما دیگر برای هر تذكری دیر شده بود.

ببر وحشی با همه عظمت و خوی درندگی ' میان آغوش پر محبت زن ' مثل یك بچه گربه ' رام و آرام بود.

اگرچه ببر مفهوم كلمات مهر‌آمیزی را كه زن به زبان آلمانی ادا كرده بود، نمی‌فهمید، اما محبت و عشق چیزی نبود كه برای دركش نیاز به دانستن زبان و رسم و

رسوم خاصی باشد. چرا كه عشق آنقدر عمیق است كه در مرز كلمات محدود نشود و احساس آنقدر متعالی است كه از تفاوت نوع و جنس فرا رود.

برای هدیه كردن محبت، یك دل ساده و صمیمی كافی است، تا از دریچه‌ی یك نگاه پر‌مهر، عشق را بتاباند و مهر را هدیه كند.

 عشق و محبت آنقدر نافذ است كه تمام فصل سرمای یاس و نا امیدی را در چشم بر‌هم زدنی بهار كند.

 عشق یكی از زیباترین معجزه‌های خلقت است بطوری که هر جا رد پا و اثری از آن به جا مانده، تفاوتی درخشان و ستودنی، چشم‌گیر است.

محبت همان جادوی بی‌نظیری است كه روح تشنه و سرگردان بشر را سیراب می‌كند و لذتی در عشق ورزیدن هست كه در طلب آن نیست.

بیا بی قید و شرط عشق ببخشیم تا از انعكاسش كل زندگیمان نور باران و لحظه لحظه ی عمر شیرین و ارزشمند گردد.

در كورترین گره‌ها، تاریكترین نقطه‌ها، مسدودترین راهها، عشق بی‌نظیرترین معجزه‌ی راه گشاست.

مهم نیست دشوارترین مسأله‌ی پیش روی تو چیست، ماجرای فوق را به خاطر بسپار و بدان سرسخت‌ترین قفلها با كلید عشق و محبت گشودنی است.

مرد جوانی در آرزوی ازدواج با دختر کشاورزی بود.

کشاورز گفت برو در آن قطعه زمین بایست. من سه گاو نر را آزاد می‌کنم. اگر

توانستی دم یکی از این گاو نرها را بگیری، من دخترم را به تو خواهم داد.

مرد قبول کرد. در طویله اولی که بزرگ ترین بود ، باز شد . باور کردنی

نبود. بزرگ ترین و خشمگین ترین گاوی که در تمام عمرش دیده بود. گاو با سم

به زمین می‌کوبید و به طرف مرد جوان حمله برد. جوان خود را کنار کشید، تا

گاو از مرتع گذشت.

دومین در طویله که کوچک تر بود، باز شد. گاوی کوچکتر از قبلی که باسرعت

حرکت کرد .جوان پیش خودش گفت: منطق می‌گوید این را ولش کنم ،چون گاو

بعدی کوچکتر است و این ارزش جنگیدن ندارد.

سومین در طویله هم باز شد و همان طور که فکر می‌کرد ضعیفترین و کوچكترین گاوی بود که در تمام عمرش دیده بود. پس لبخندی زد و در موقع مناسب

روی گاو پرید و دستش را دراز کرد تا دم گاو را بگیرد،

اما………گاو دم نداشت!!!!

زندگی پر از ارزشهای دست‌یافتنی است، اما اگر به آن ها اجازه رد شدن

بدهیم ، ممکن است که دیگر هیچ وقت نصیبمان نشود.

برای همین سعی کن که همیشه اولین شانس را دریابی.

هندویی عقربی را دید که در آب برای نجات خویش دست و پا می‌زند...

هندو به قصد کمک دستش را به طرف عقرب دراز کرد اما عقرب تلاش کرد تا نیشش بزند!

با این وجود مرد هنوز تلاش می‌کرد تا عقرب را از آب بیرون بیاورد اما عقرب

دوباره سعی کرد او را نیش بزند!!!

مردی در آن نزدیکی به او گفت: چرا از نجات عقربی که مدام نیش می‌زند دست نمی‌کشی؟!

هندو گفت: عقرب به اقتضای طبیعتش نیش می‌زند طبیعت عقرب نیش زدن است و

طبیعت من عشق ورزیدن...

چرا باید از طبیعت خود که عشق ورزیدن است فقط به علت این که طبیعت عقرب

نیش زدن است دست بکشم؟!

هیچ‌گاه از عشق ورزیدن دست نکش همیشه خوب باش حتی اگر اطرافیانت نیش بزنند...

طبيعت حقيقي يک قلب تنها زماني مشخص مي‌شود که به

چيزي به ظاهر بدون جذابيت پاسخ بدهد....

گاندی رهبر فقید هندوستان با قطار در حال مسافرت بود...

به علت بی‌توجهی، یک لنگه از کفشهای نو او، که به تازگی خریده بود از پنجره‌ی قطار بیرون افتاد.

گاندی بلافاصله لنگه‌ی دیگر کفشش را هم بیرون انداخت.

مسافران دیگر با تعجب به او نگاه کردند و علت این کارش را پرسیدند.

او با لبخندی رضایت‌بخش گفت: "یک لنگه کفش نو برای من بی‌مصرف است،

ولی اگر کسی یک جفت کفش نو پیدا کند مطمئنا خیلی خوشحال خواهد شد".

خوشبختی یگانه چیزی است که می‌توانیم بی آنکه خود داشته باشیم،

دیگران را از آن برخوردار کنیم.  

کودکان معمولا خود‌محور هستند. اما این ویژگی دائمی نیست و از ضغف شخصیتی
نشأت نمی‌گیرد، بلکه تنها به دلیل این است که آن بخش مغز که مسئول کنترل
بر رفتار است
در دوران کودکی هنوز توسعه نیافته است.

برخورد عادلانه در فرد چگونه شکل می‌گیرد؟ این پرسشی نیست که تنها ذهن
فیلسوفان را به خود مشغول می‌کند. دانشمندان نیز به دنبال ریشه‌های این
رفتار پسندیده هستند.
در حالی که بزرگسالان می‌توانند چیزی را به طور عادلانه میان چند نفر
تقسیم کنند، اما کودکان معمولا تنها به خود فکر می‌کنند و بهترین و
بیشترین را برای خود
می‌خواهند. توانایی برخورد عادلانه چگونه شکل می‌گیرد.

خودخواهی کودکان به این دلیل نیست که نمی‌توانند ویژگی بخشندگی را در خود
پرورش دهند یا با آن آشنایی ندارند. نیکولاس اشتاین‌بایس (Nikolaus
Steinbeis)، روانشناس
آلمانی از موسسه ماکس پلانک در جریان پژوهشی متوجه شد که مغز در دوران
کودکی هنوز به آن حد از تکامل نرسیده که بتواند تصمیمی عادلانه بگیرد.

هنر تقسیم کردن
اشتاین‌بایس با بکار بردن نظریه بازی، رفتار استراتژیک را بین ۱۴۶ کودک
در سنین ۶ تا ۱۴ سال بررسی کرده است. نظریه بازی شاخه‌ای از ریاضیات
کاربردی است و تلاش
می‌کند تا رفتار ریاضی در یک موقعیت استراتژیک را مدل‌سازی کند. این
موقعیت زمانی پدید می‌آید که موفقیت فرد وابسته به راه‌بردهایی باشد که
دیگران انتخاب می‌کنند.

افراد زيادي هستند که (به خصوص در ميان‌سالي) به اشکال مختلف از زندگي‌
خود راضي نبوده و نسبت به وضع زندگي‌شان اظهار خستگي و بي‌حوصلگي
مي‌کنند. اين خستگي و بي‌حوصلگي مي‌تواند يک مارپيچ رو به پايين ايجاد
کند و اين مارپيچ مي‌تواند افسردگي، بي‌ميلي، نااميدي و بسياري احساسات
منفي ديگر در خود داشته باشد. احتمالاً مهمترين مسئله براي فردي که در
چنين موقعيتي قرار دارد اين حس است که نمي‌دانند چه بايد بکنند و به همين
خاطر هيچ کاري نمي‌کنند. در مطلب امروز چند مهارت مهم را برايتان شرح
مي‌د‌هيم که اين مهارت‌ها به شما کمک مي‌کنند خودتان را از اين مارپيچ
منفي دور نگه داريد.

پسرک پدربزرگش را تماشا کرد که نامه‌ای می‌نوشت.

بالاخره پرسید:  ماجرای کارهای خودمان را می‌نویسید؟ درباره‌ی من می‌نویسید؟

پدربزرگش از نوشتن دست کشید و لبخند زنان به نوه‌اش گفت: درسته درباره‌ی تو می‌نویسم اما مهم‌تر از نوشته‌هایم مدادی است که با آن می‌نویسم. می‌خواهم وقتی بزرگ شدی مانند این مداد شوی.

پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید.

اما این هم مثل بقیه مدادهایی است که دیده‌ام.

بستگی داره چطور به آن نگاه کنی.

در این مداد ۵ خاصیت است که اگر به دستشان بیاوری، تا آخر عمرت با آرامش

 زندگی می‌کنی.

صفت اول:

می‌توانی کارهای بزرگ کنی اما نباید هرگز فراموش کنی که دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت مي‌کند.

اسم این دست خداست. او همیشه باید تو را در مسیر ارده‌اش حرکت دهد.

صفت دوم:

گاهی باید از آنچه می‌نویسی دست بکشی و از مداد تراش استفاده کنی. این باعث می‌شود مداد کمی رنج بکشد اما آخر کار، نوکش تیزتر می‌شود. پس بدان که باید رنج‌هایی را تحمل کنی چرا که این رنج باعث می‌شود انسان بهتری شوی.

صفت سوم:

مداد همیشه اجازه می‌دهد برای پاک کردن یک اشتباه از پاک‌کن استفاده کنیم. بدان که تصحیح یک کار خطا، کار بدی نیست. در واقع برای اینکه خودت را در مسیر درست نگهداری مهم است.

صفت چهارم:

چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست، زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است. پس همیشه مراقبت درونت باش چه خبر است.

صفت پنجم:

همیشه اثری از خود به جا می‌گذارد. بدان هر کار در زندگی‌ات می‌کنی ردی به جا می‌گذارد و سعی کن نسبت به هر کاری می‌کنی هوشیار باشی و بدانی چه می‌کنی.

ويكتوريا دختر زيبا و باهوش پنج ساله‌اي بود.
يك روز كه همراه مادرش براي خريد به فروشگاه رفته بود، چشمش به يك گردن‌بند
مرواريد بدلي افتاد كه قيمتش ??/? دلار بود، دلش بسيار آن گردن بند را مي‌خواست. پس پيش مادرش رفت و از مادرش خواهش كرد كه آن گردن‌بند را برايش بخرد.
مادرش گفت:
خوب! اين گردن‌بند قشنگيه، اما قيمتش زياده، خوب چه كار مي‌توانيم بكنيم!
من اين گردن بند را برات مي خرم اما شرط داره، وقتي به خانه رسيديم، يك ليست
مرتب از كارها كه مي‌تواني انجام شان بدهي رو بهت مي‌دم و با انجام آن كارها مي‌تواني پول گردن بندت رو بپردازي و البته مادر بزرگت هم براي تولدت چند دلار
تحفه مي‌ده و اين مي تونه كمكت كنه.
ويكتوريا قبول كرد
او هر روز با جديت كارهايي كه برايش محول شده بود را انجام مي‌داد و مطمئن بود
كه مادربزرگش هم براي تولدش مقداري پول هديه مي‌دهد.
>>>بزودي ويكتوريا همه كارها را انجام داد و توانست بهاي گردن‌بندش را بپردازد.
>>>واي كه چقدر آن گردن‌بند را دوست داشت.
همه جا آن را به گردنش مي‌انداخت؛ كودكستان، بستر خواب، وقـتي با مادرش براي
كاري بيرون مي‌رفت،
 تنها جايي كه آن را از گردنش باز مي‌كرد حمام بود، چون
مادرش گفته بود ممكن است رنگش خراب شود!
>>>پدر ويكتوريا خيلي دخترش را دوست داشت.
هر شب كه ويكتوريا به بستر خواب مي‌رفت، پدرش كنار بسترش روي صندلي مخصوصش مي‌نشست و داستان دلخواه ويكتوريا را برايش مي‌خواند.
يك شب بعد از اينكه داستان تمام شد، پدر ويكتوريا گفت:
>>>ويكتوريا ! تو من رو دوست داري؟
>>>اوه، البته پدر! خودت مي دوني كه عاشقتم.
پس اون گردن‌بند مرواريدت رو به من بده !!!
نه پدر، اون رو نه! اما مي‌توانم عروسك مورد علاقه ام رو كه سال پيش براي
تولدم به من هديه
 دادي رو به خودت بدم، اون عروسك قشنگيه، مي‌تواني در مهماني‌هات دعوتش كني، قبوله؟
>>>>>>- ه عزيزم، باشه، مشكلي نيست …
>>>پدرش روي او را بوسيد و نوازش كرد و گفت: "شب بخير عزيزم"
>>>هفته بعد پدرش مجددا بعد از خواندن داستان، از ويكتوريا پرسيد:
>>>ويكتوريا ! تو من رو دوست داري؟
>>>اوه، البته پدر! خودت مي‌دوني كه عاشقتم.
>>>پس اون گردن‌بند مرواريدت رو به من بده !!!
>>>نه پدر، گردن‌بندم رو نه، اما مي توانم اسب كوچك و قشنگم رو بهت بدم، او
موهايش خيلي نرم و لطيفه، مي‌تواني در باغ با او قدم بزني، قبوله؟
نه عزيزم، باشه، مشكلي نيست
و دوباره روي او را بوسيد و گفت:
خدا حفظت كنه دختر زيباي من، خوابهاي خوب ببيني"
>>>چند روز بعد، وقتي پدر ويكتوريا آمد تا برايش داستان بخواند، ديد كه ويكتوريا
روي تخت نشسته و لب هايش مي لرزد.
ويكتوريا گفت : "پدر، بيا اينجا" ، دست خود را به سمت پدرش برد، وقتي مشتش را
باز كرد گردن‌بندش آنجا بود و آن را در دست پدرش گذاشت.
پدر با يك دستش آن گردن‌بند بدلي را گرفته بود و با دست ديگرش، از جيبش يك قوطي
چرمي طلايي رنگ بسيار زيبا را بيرون آورد. داخل قوطي، يك گردن‌بند زيبا و اصل
مرواريد بود!!! پدرش در تمام اين مدت آن را نگهداشته
 بود. او منتظر بود تا هر
>>>وقت ويكتوريا از آن گردن‌بند بدلي صرف‌نظر كرد، آن وقت اين گردن‌بند اصل و زيبا
را برايش هديه بدهد.
>>>اين مسأله دقيقاً همان كاري است كه خداوند در مورد ما انجام مي‌دهد! او منتظر مي‌ماند تا ما از چيزهاي بي‌ارزشي كه در زندگي به آن ها چسبيديم دست بكشيم، تا
آن وقت گنج واقعي‌اش را به ما هديه بدهد. اين داستان سبب مي‌شود تا درباره
چيزهايي كه به آن دل بستيم بيشتر فكر كنيم … سبب مي‌شود، ياد چيزهايي بيفتيم كه
به ظاهر از دست داده بوديم اما خداي بزرگ، به جاي آن ها، چيزهاي بهتر و
گرانبها‌تري را به ما ارزاني داشته

يكنواختي هم عادت ندهيم. چراكه زندگي جاريست و همانگونه كه خداوند شايسته‌ترين
نعمت ها را براي بندگانش قرار داده همواره فرصت ها و افق هاي بهتري در انتظار
ماست كه در سايه ي تلاش، بردباري و ايمان به آينده تحقق خواهد يافت.

 حکایت اینگونه آغاز می‌شود که دو دوست قدیمی در حال عبور از بیابانی
بودند. در حین سفر، این دو سر موضوع کوچکی بحث می‌کنند و کار به جایی می‌رسد
که یکی کنترل خشم خودش را از دست می‌دهد و سیلی محکمی به صورت دیگری
می‌زند. دوست دوم که از شدت ضربه و درد سیلی شوکه شده بود بدون اینکه حرفی
بزند روی شنهای بیابان نوشت:« امروز بهترین دوست زندگیم سیلی محکمی به
صورتم زد.»آنها به راه خود ادامه دادند تا اینکه به درياچه‌ای رسیدند.
تصمیم گرفتند در آب کمی شنا کنند تا هم از حرارت و گرمای کویر خلاص شوند
و هم اتفاق پیش آمده را فراموش کنند. همچنان‌که مشغول شنا بودند ناگهان
همان دوستی که سیلی خورده بود حس کرد گرفتار باتلاق شده و گل و لای وی را
به سمت پایین می‌کشد. شروع به داد و فریاد کرد و خلاصه دوستش وی را با
هزار زحمت از آن مخمصه نجات داد. مرد که خود را از مرگ حتمی نجات‌یافته
دید، فوری مشغول شد و روی سنگ کنار آب به زحمت حک کرد:« امروز بهترین
دوست زندگیم مرا از مرگ قطعی نجات داد. » دوستی که او را نجات داده بود
وقتی حرارت و تلاش وی را برای حک کردن این مطلب دید با شگفتی پرسید:«
وقتی به تو سیلی زدم روی شن نوشتی و حال که تو را نجات دادم روی سنگ حک
می‌کنی؟»مرد پاسخ داد:
«وقتی دوستی تو را آزار می‌دهد آن را روی شن بنویس تا با وزش نسیم بخشش و
عفو آرام و آهسته از قلبت پاک شود. ولی وقتی کسی در حق تو کار خوبی انجام
داد، باید آنرا در سنگ حک کنی تا هیچ چیز قادر به محو کردن آن نباشد و
همیشه خود را مدیون لطف وی بدانی.»
یاد بگیریم آسیبها و رنجشها را در شن بنویسیم تا فراموش شود و خوبی و
لطف دیگران را در سنگ حک کنیم تا هیچ گاه فراموش نشود.
 ما آمده‌ایم تا با زندگی کردن قیمت پیدا کنیم نه به هر قیمتی زندگی کنیم

دختر کوچولو و پدرش از رو پلي مي‌گذشتن.
پدر يه جورايي مي‌ترسيد، واسه همين به دخترش گفت: عزيزم، لطفا دست منو بگير تا نيوفتي تو رودخونه.
دختر کوچيک گفت: نه بابا، تو دست منو بگير.
پدر که گيج شده بود با تعجب پرسيد: چه فرقی می‌کنه؟

دخترک جواب داد: اگه من دستت را بگيرم و اتفاقي برام بيوفته،امکانش هست که من دستت را ول کنم.
اما اگه تو دست منو بگيري، من با اطمينان مي‌دونم هر اتفاقي هم که بيفته،
هيچ وقت دستم رو ول نمي‌کني.
در روابط دوستانه ماهیت اعتماد
به قید و بندهاش نیست؛ به عهد و پیمان‌هاش هست.
پس
دست کسی رو که دوست داری بگیر،
به جای این که توقع داشته باشی اون دست تو رو بگیره.....

زندگی کردن صرفا به تغذیه‌ی درست و
ورزش ختم نمی‌شود. سلامت روح تاثیر بزرگی بر سلامت جسم می‌گذارد.
کارشناسان معتقدند که رضایت، خوش بینی، اجتماعی بودن و معاشرت عوامل موثر
بر سلامت انسان هستند.
کارشناسان مسائل پزشکی روان‌تنی (psychosomatic) تاثیر خوش‌بینی و رضایت
انسان‌ها را بر سلامت جسمی و طول عمر آنان ‌بررسی کرده‌اند.
پروفسور هنینگزن در دانشگاه مونیخ آلمان فعالیت می‌کند و متخصص مسائل
روان‌تنی است. به گفته‌ی او خوش‌بینی و رضایت در سلامتی جسمی طول عمر
انسان تاثیر مثبت می‌گذارد.
پژوهشی درازمدت در آمریکا
در ایالات متحده آمریکا تحقیقی به مدت ۸ سال با نام Women’s Health
Initiative درباره‌ی رابطه‌ی سلامت روح و جسم زنان صورت گرفته است. نتایج
این تحقیق نشان می‌دهد، انسان‌هایی که همواره ناراضی و بدبین هستند،
بیشتر دچار عفونت‌های مزمن می‌شوند.
گام‌هایی برای درمان افسردگی
حدود ۵ درصد جمعیت آلمان از افسردگی رنج می‌برد. افسردگی مهمترین دلیل
خودکشی به شمار می‌رود.
خطرات زندگی در شهر برای سلامت روحی
کسانی که در شهرها زندگی می‌کنند، بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به
بیماری‌هایی روانی قرار دارند. دانشمندان در جریان پژوهشی جدید متوجه
شده‌اند که مغز ساکنان شهرها واکنشی بسیار قوی ‌نسبت به استرس نشان
می‌دهد. (29.06.2011)
بخشش به نفع بخشنده است
بخشودن نوعی از خودگذشتگی است. دانشمندان به تازگی به این نتیجه
رسیده‌اند که بخشودن نه تنها به نفع کسی است که بخشیده می‌شود، بلکه فردی
که می‌بخشد نیز نصیبی می‌برد، زیرا احساسات منفی را از خود دور می‌کند.
در این پژوهش، محققان سبک زندگی ۱۰۰ هزار زن را با بیماری‌های جسمی
‌آنها، همانند سرطان یا بیماری‌های قلبی، در ارتباط دیدند و به این نتیجه
رسیدند که زنانی که رفتارهای پرخاشگرانه و خصومت‌آمیز داشتند، بیشتر از
دیگران در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی بودند. اما خوش‌بین‌ها به
نسبت طول عمر بیشتری داشتند. افرادی که خوش بین و راضی هستند سالم‌تر
زندگی می‌کنند، تغذیه‌ی بهتری دارند و کمتر سیگار می‌کشند.
نقش روابط اجتماعی
نقش خانواده و دوستان نیز در این میان از اهمیت بسیاری برخوردار است.
داشتن روابط اجتماعی متعدد باعث سلامت روح می‌شود. به گفته‌ی پروفسور
هنینگزن، تحقیقات سال‌های اخیر نشان دادند که داشتن زندگی‌ فعال اجتماعی،
انسان را سالم نگه می‌دارد و بالعکس تنهایی می‌تواند انسان را بیمار کند.
مراجعه به روانپزشک
اما اینکه سلامت روحی دقیقا منجر به پدیداری چه مکانیسم‌هایی در بدن
می‌شود، هنوز مشخص نیست. امری که روشن است، این است که احساسات مثبت در
برخی عملکردهای سیستم دفاعی بدن تاثیر مثبت می‌گذارد. به همین دلیل گمان
می‌رود که افراد شاد و خوشبین آسیب‌پذیری کمتری در برابر بیماری‌های
عفونی دارند.
کارشناسان معتقدند که بین سلامت جسمی و چگونگی نگرش به زندگی ارتباط وجود
دارد. به همین خاطر هر انسانی این انتخاب را دارد که دیدگاه خود را به
زندگی تغییر دهد. اما این کارشناسان درعین‌حال تاکید می‌کنند که اگر فردی
احساس کند که به طور مداوم بدبین است، باید به یک روانپزشک مراجعه کند.
زنان و مردان در رویارویی با مسائل و مشکلات روحی تفاوت‌های زیادی با هم
دارند. در این زمینه زنان راحت‌تر به سراغ روانپزشک و روان‌درمانگر
می‌روند و بیشتر از کمک‌های تخصصی بهره‌ می‌برند تا مردان.

روزای خوش زندگی چون در نظر ما خوب هستند به همون اندازه کوتاه اند، برعکس روزای سخت که یه روزش اندازه یه سال طولانی میشند.. میخوام از روزای خوش بگم، وقتی که دانشجو بودم و با دوستام درس میخوندیم و گهگاهی هم با هم شوخی میکردیم. چه قدر زود گذشت.

بعد از این که از دانشگاه فارغ التحصیل شدم، دنبال کار مناسبی بودم، اما کو کار. دوستام هم که هر کدوم یه جایی بودند و مشغول یه کاری. خانواده ما یه خانواده متوسط بود. پدرم یه کارمند بازنشسته بود و دخلش به خرجش   نمیرسید، به همین دلیل بود که میخواستم زود تر کار پیدا کنم.

روزا میگذشت تا اینکه با هزار دردسر تونستم تو یه شرکت مشغول به کار بشم. حقوقم زیاد نبود  و نمیتونستم کمک زیادی به پدرم در مخارج خونه بکنم. چند وقتی گذشت و من به دنبال کار نیمه وقتی بودم که بعد از کار شرکت انجام بدم، تا این که به واسطه یکی از دوستام به یک آموزشگاه خصوصی برای تدریس معرفی شدم و چند شاگرد خصوصی گرفتم. دستمزدش بد نبود، هم در شرکت کار میکردم و هم تدریس میکردم. خوشحال بودم که میتونم گهگاهی گوشت مرغ و میوه بخرم و دست خالی به خونه نرم. مدتی گذشت، تا اینکه خواهرم سخت بیمار شد. پدر و مادرم خیلی ناراحت بودند. خرج و مخارج مداوای خواهرم خیلی زیاد بود. پدرم تصمیم گرفت بره مسافرکشی.  هر روز پدرم با اون سن و سالش میرفت و شب برمیگشت. یه شب دیدم سر و صورتش زخمیه، اصلاً هیچ چی نگفت. بعداً فهمیدم سر مسافر بحثش شده و کار به کتک کاری کشیده. حال خواهرم یه مقدار بهتر شده بود و ما از این بابت خوشحال بودیم، تا اینکه یه شب که من و مادرم نشسته بودیم و با هم صحبت میکردیم، به ما خبر دادند که پدرم تو جاده تصادف کرده. بلا فاصله با آژانس به محل تصادف رفتیم. پدرم سالم بود ولی سرنشینای اون ماشینی که پدرم باهاش تصادف کرده بود بد جوری آسیب دیده بودند. پدرم را زندانی کردند و براش دیه بریدند، چون اونو مقصر میدونستند. برای آزادی پدرم به عمو عمه خاله و داییم رو انداختیم ولی هیچ کدوم به ما کمک نکردند. کسایی که وقتی گرفتار بودند، پدرم بهشون کمک کرده بود، صراحتاً گفتند نمیتونیم کمکتون کنیم. نمیدونستم باید چی کار کنم. یه شب که من و مادرم داشتیم با هم حرف میزدیم و دنبال راه چاره میگشتیم، یه دفعه از اتاق خواهرم یه صدایی شنیدیم، با عجله رفتیم اونجا که دیدیم خواهرم دوباره حالش بد شده، فوراً پنجره را باز کردم تا هوای داخل اتاق عوض بشه،  خواهرمو بغل کردم و شونه هاشو مالش دادم. بعد از چند دقیقه حالش یه مقدار جا اومد.

اون شب تا صبح گریه کردم و با خدا حرف زدم. صبح از خونه رفتم بیرون، ناخودآگاه یاد همکلاسی دانشگاهیم مریم افتادم. رفتم خونه شون مادرش به گرمی ازم استقبال کرد. ازش سراغ مریم را گرفتم. اونم شماره مریمو بهم داد. از وقتی از دانشگاه فارغ التحصیل شده بودیم، دیگه از هم خبر نداشتیم، چون هر کدوم گرفتار زندگی خودمون بودیم. بهش زنگ زدم و جریان زندگیمو براش تعریف کردم. اونم با صبر و حوصله به حرفام گوش داد. گاهی وقتا گوش کردن به درد و دل آدما هم میتونه تءثیر گزار باشه. وقتی حرفام تموم شد، بهم گفت من چند میلیونی پس انداز دارم، گفتم خسارت ماشین و دیه پول زیادی میخواد. مریم گفت این پول را بهت میدم، فعلاً یه حساب قرض الحسنه باز کن و   پول را بزار  تو حساب. از طریق یکی از آشنا های پدرم هم یه کاری برات پیدا میکنم که حقوقش خوبه،  با این پول و درآمد اون کار میتونی ظرف مدت چند ماه پدرت رو آزاد کنی. با خوشحالی ازش تشکر کردم و جریان را به مادرم گفتم. حدود یه ساعت بعد صدای زنگ در حیاط منو از افکارم بیرون آورد، زود رفتم در  را باز کردم. پدر مریم بود یه پاکت داد دستم، منم تشکر کردم. وقتی درشو باز کردم، دیدم داخلش یه چک به مبلغ پنج میلیون تومان، در وجه حامله. همون روز یه حساب قرض الحسنه در بانک افتتاح کردم و پول را گذاشتم داخل حساب. قرار شد از فردا هم برم سر کار از 8 صبح تا 7 عصر کار میکردم. مدتی گذشت تا اینکه یه روز که برای یه کار بانکی رفته بودم، چشمم به اسامی برندگان قرعه کشی حسابهای قرض الحسنه افتاد. یه دفعه یه چیزی دیدم که در جا خشکم زد، نرگس حسینی برنده صد میلیون تومان، باورم نمیشد. رفتم پیش مسءول بانک و ازش پرسیدم این اسامی چیه پشت شیشه، اون هم گفت قرعه کشی شده، این هم اسامی برنده هاست. بعد از مدتها غم و اندوه، بعد از اینکه با این همه مشکل خدا من و خانوادم را فراموشنکرده بود،  از این که از امتحان الهی سربلند بیرون اومده بودم، خدا را شکر کردم. پدرم چند روز بعد آزاد شد و به آغوش خانواده برگشت. اون وقت بود که فهمیدم،  هر کسی که همیشه به خدا امید داشته باشه، و به اون توکل کنه، هیچ وقت تنها نیست.

پادشاهی که یک کشور بزرگ را حکومت می‌کرد، باز هم از زندگی خود راضی نبود؛

 اما خود نیز علت را نمي‌دانست.

روزی پادشاه در کاخ امپراتوری قدم می‌زد. هنگامی که از شپزخانه عبور می‌کرد، صدای ترانه‌ای را شنید.

 به دنبال صدا، پادشاه متوجه یک آشپز شد که روی صورتش برق سعادت و شادی دیده می‌شد.

پادشاه بسیار تعجب کرد و از آشپز پرسید: ‘چرا اینقدر شاد هستی؟’

 آشپز جواب داد: ‘قربان، من فقط یک آشپز هستم، اما تلاش مي‌کنم تا همسر و بچه ام را شاد کنم.

ما خانه‌ای حصیری تهیه کرده‌ایم و به اندازه کافی خوراک و پوشاک داریم.

 بدین سبب من راضی و خوشحال هستم…’

پس از شنیدن سخن آشپز، پادشاه با نخست وزیر در این مورد صحبت کرد.

 نخست وزیر به پادشاه گفت : ‘قربان، این آشپز هنوز عضو گروه 99 نیست!!!

اگر او به این گروه نپیوندد، نشانگر آن است که مرد خوشبینی است.’

 پادشاه با تعجب پرسید: ‘گروه 99 چیست؟؟؟’

نخست وزیر جواب داد: ‘اگر مي‌خواهید بدانید که گروه 99 چیست،  باید این  کار را انجام دهید: یک کیسه با 99 سکه طلا در مقابل در خانه آشپز بگذارید.

 به زودی خواهید فهمید که گروه 99 چیست!!!’

پادشاه بر اساس حرف های نخست وزیر فرمان داد یک کیسه با 99 سکه طلا را در مقابل در خانه آشپز قرار دهند..

 آشپز پس از انجام کارها به خانه باز گشت و در مقابل در کیسه را دید. با تعجب کیسه را به اتاق برد و باز کرد.

 با دیدن سکه های طلایی ابتدا متعجب شد و سپس از شادی آشفته و شوریده گشت.

آشپز سکه‌های طلایی را روی میز گذاشت و آنها را شمرد. 99 سکه؟؟؟

 آشپز فکر کرد اشتباهی رخ داده است. بارها طلاها را شمرد؛ ولی واقعاً 99 سکه بود!!!

او تعجب کرد که چرا تنها 99 سکه است و 100 سکه نیست!!!

 فکر کرد که یک سکه دیگر کجاست و شروع به جستجوی سکه صدم کرد. اتاق‌ها و حتی حیاط را زیر و رو کرد؛

 اما خسته و کوفته و ناامید به این کار خاتمه داد!!!

آشپز بسیار دل شکسته شد و تصمیم گرفت از فردا بسیار تلاش کند تا یک سکه طلایی دیگر بدست آورد

 و ثروت خود را هر چه زودتر به یکصد سکه طلا برساند.

تا دیروقت کار کرد. به همین دلیل صبح روز بعد دیرتر از خواب بیدار شد و از همسر و فرزندش انتقاد کرد

 که چرا وی را بیدار نکرده‌اند!!! آشپز دیگر مانند گذشته خوشحال نبود و آواز هم نمی‌خواند؛

او فقط تا حد توان کار مي‌کرد!!!

 پادشاه نمی‌دانست که چرا این کیسه چنین بلایی برسر آشپز آورده است و علت را از نخست وزیر پرسید.

 نخست وزیر جواب داد: ‘قربان، حالا این آشپز رسماً به عضویت گروه 99 درآمده!!!

اعضای گروه 99 چنین افرادی هستند: آنان زیاد دارند اما ...راضی نیستند

ادیسون در سنین پیری پس از اختراع لامپ، یکی از ثروتمندان آمریکا به شمار

می‌رفت و درآمد سرشارش را تمام و کمال در آزمایشگاه مجهزش که ساختمان

بزرگی بود هزینه می‌کرد.

این آزمایشگاه، بزرگترین عشق پیرمرد بود. هر روز اختراعی جدید در آن شکل

می‌گرفت تا آماده بهینه سازی و ورود به بازار شود. در همین روزها بود که

نیمه‌های شب از اداره آتش نشانی به پسر ادیسون اطلاع دادند، آزمایشگاه

پدرش در آتش می‌سوزد و حقیقتا کاری از دست کسی بر نمی‌آید و تمام تلاش

مأموران فقط برای جلوگیری از گسترش آتش به سایر ساختمانهاست!

آنها تقاضا داشتند که موضوع به نحو قابل قبولی به اطلاع پیرمرد رسانده شود…

پسر با خود اندیشید که احتمالا پیرمرد با شنیدن این خبر سکته می‌کند و

لذا از بیدار کردن او منصرف شد و خودش را به محل حادثه رساند و با کمال

تعجب دید که پیرمرد در مقابل ساختمان آزمایشگاه روی یک صندلی نشسته است و

سوختن حاصل تمام عمرش را نظاره می‌کند!

پسر تصمیم گرفت جلو نرود و پدر را آزار ندهد. او می‌اندیشید که پدر در

بدترین شرایط عمرش بسر می‌برد.

ناگهان پدر سرش را برگرداند و پسر را دید و با صدای بلند و سر شار از

شادی گفت: پسر تو اینجایی؟ می‌بینی چقدر زیباست؟ رنگ آمیزی شعله ها را مي‌بینی؟ حیرت آور است!

من فکر می‌کنم که آن شعله های بنفش به علت سوختن گوگرد در کنار فسفر به

وجود آمده است! وای خدای من، خیلی زیباست! کاش مادرت هم اینجا بود و این

منظره زیبا را می‌دید. کمتر کسی در طول عمرش امکان دیدن چنین منظره

زیبایی را خواهد داشت! نظر تو چیست پسرم؟

پسر حیران و گیج جواب داد: پدر! تمام زندگیت در آتش می‌سوزد و تو از

زیبایی رنگ شعله‌ها صحبت می‌کنی؟! چطور می توانی؟ من تمام بدنم می‌لرزد و

تو خونسرد نشسته‌ای؟

پدر گفت: پسرم! از دست من و تو که کاری بر نمی‌آید. مامورین هم که تمام

تلاششان را می‌کنند. در این لحظه بهترین کار لذت بردن از منظره‌ایست که

دیگر تکرار نخواهد شد... در مورد آزمایشگاه و باز سازی یا نو سازی آن

فردا فکر می‌کنیم، الآن موقع این کار نیست. به شعله‌های زیبا نگاه کن که

دیگر چنین امکانی را نخواهی داشت!

توماس آلوا ادیسون سال بعد مجددا در آزمایشگاه جدیدش مشغول کار بود و

همان سال یکی از بزرگترین اختراعات بشریت یعنی ضبط صدا را تقدیم جهانیان

نمود. آری، او گرامافون را درست یک سال پس از آن واقعه اختراع کرد.

1- قانون انگیزه:

هر چه می‌گویید یا انجام می‌دهید، از تمایلات درونی و خواسته‌های شما

سرچشمه می‌گیرد. پس برای رسیدن به موفقیت، باید انگیزه‌ها را مشخص کرد

تا با برنامه‌ریزی

اصولی به موفقیت رسید.

2- قانون انتظار:

اگر با اعتماد به نفس انتظار وقوع چیزی را در جهان پیرامونتان داشته

باشید، آن چیز به وقوع می‌پیوندد. شما همیشه هماهنگ با انتظاراتتان عمل

می‌کنید و این انتظارات

در رفتار و چگونگی برخورد اطرافیانتان تاثیر می‌گذارد.

3- قانون تمرکز:

هر چیزی را که روی آن تمرکز و به آن فکر کنید در زندگی واقعی شکل می‌گیرد

و گسترش پیدا می‌کند. باید فکر خود را بر چیزهایی متمرکز کنید که واقعاً

در طلب آنید.

4- قانون عادت:

حداقل 95% از کارهایی که انجام می‌دهیم از روی عادت است. پس می‌توانیم

عادتهایی را که موفقیتمان را تضمین می‌کنند در خود پرورش دهیم ؛ و تا

هنگامی که رفتار

مورد نظر بطور خودکار و غیر ارادی انجام نشود، تمرین و تکرار آگاهانه و

مداوم آنرا ادامه دهیم.

5- قانون انتخاب:

زندگی ما نتیجه انتخابهای ما تا این لحظه است. چون همیشه در انتخاب

افکار خود آزادیم، مهار کامل زندگی و تمامی آنچه برایمان اتفاق می‌افتد

در دست خودمان است.

6- قانون تفکر مثبت:

برای رسیدن به موفقیت و شادی، تفکر مثبت امری ضروری است. شیوه تفکرتان

نشان دهندۀ ارزشها و اعتقادات و انتظارات شماست.

7- قانون تغییر:

تغییر اجتناب ناپذیر است و ما باید استاد تغییر باشیم، نه قربانی آن.

8- قانون مهار کردن:

سلامت و شادی و عملکرد درست از راه مهار کردن کامل افکار و اعمال و شرایط

پیرامونمان بوجود می‌آید.

9- قانون مسئولیت:

مسئولیت کامل آنچه هستید و آنچه به دست آورده‌اید و آنچه خواهید شد بر

عهدۀ خود شماست.

10- قانون پاداش:

عالم در نظم کامل به سر می‌برد و ما پاداش کامل اعمالمان را می‌گیریم.

همیشه از هر دستی که بدهیم از همان دست می‌گیریم. اگر از عالم بیشتر

دریافت می‌کنید، به

این دلیل است که بیشتر می‌بخشید.

 به ما از کودکی در مورد جوانمردی و جوانمردان داستان‌ها و
حکایت‌هایی را شنیده و خوانده‌ایم، اما شاید ندانیم که این صفت در روانشناسی به ویژه رویکرد جدید آن یعنی روانشناسی مثبت‌گرا به صورت علمی
تعریف و تبیین شده است.

سالها دو برادر با هم در مزرعه‌ای که از پدرشان به ارث رسیده بود، زندگی می‌کردند. یک روز به خاطر یک سوء تفاهم کوچک، با هم جرو بحث کردند. پس از چند هفته سکوت، اختلاف آنها زیاد شد و از هم جدا شدند.
یک روز صبح در خانه برادر بزرگتر به صدا درآمد. وقتی در را باز کرد، مرد نجـاری را دید. نجـار گفت:«من چند روزی است که دنبال کار می‌گردم، فکر کردم شاید شما کمی خرده کاری در خانه و مزرعه داشته باشید، آیا امکان دارد که کمکتان کنم؟» برادر بزرگتر جواب داد: «بله، اتفاقاً من یک مقدار کار دارم. به آن نهر در وسط مزرعه نگاه کن، آن همسایه در حقیقت برادر کوچکتر من است. او هفته گذشته چند نفر را استخدام کرد تا وسط مزرعه را کندند و این نهر آب بین مزرعه ما افتاد. او حتماً این کار را به خاطر کینه‌ای که از من به دل دارد، انجام داده.» سپس به انبار مزرعه اشاره کرد و گفت:« در انبار مقداری الوار دارم، از تو می‌خواهم تا بین مزرعه من و برادرم حصار بکشی تا دیگر او را نبینم.»
نجار پذیرفت و شروع کرد به اندازه گیری و اره کردن الوار. برادر بزرگتر به نجار گفت:« من برای خرید به شهر می‌روم، اگر وسیله‌ای نیاز داری برایت بخرم.» نجار در حالی که به شدت مشغول کار بود، جواب داد:«نه، چیزی لازم ندارم.» هنگام غروب وقتی کشاورز به مزرعه برگشت، چشمانش از تعجب گرد شد. حصاری در کارنبود. نجار به جای حصار یک پل روی نهر ساخته بود.
کشاورز با عصبانیت رو به نجار کرد و گفت:«مگر من به تو نگفته بودم برایم حصار بسازی؟» در همین لحظه برادر کوچکتر از راه رسید و با دیدن پل فکرکرد که برادرش دستور ساختن آن را داده، از روی پل عبور کرد و برادر بزرگترش را در آغوش گرفت و از او برای کندن نهر معذرت خواست.
وقتی برادر بزرگتر برگشت، نجار را دید که جعبه ابزارش را روی دوشش گذاشته و در حال رفتن است. کشاورز نزد او رفت و بعد از تشکر، از او خواست تا چند روزی مهمان او و برادرش باشد.
نجار گفت: «دوست دارم بمانم ولی پلهای زیادی هست که باید آنها را بسازم»

تا به حال واسه چند نفر پل ساختیم؟!!! بین خودمون و چند نفر از عزیزانمان حصار کشیدم؟!!!؟

>خودم برایش می‌گویم  ......
>چند روز پیش دختر کوچولوی سه ساله‌ی یکی از دوستانم که اومده بود خونه یما
>با دیدن سوسک در آشپزخانه ما ذوق کرد و جلو رفت تا با دست کوچکش سوسک را ناز کند
>مامانش گفت خونه جدیدمون پر از سوسک بود وقتی این به دنیا آمد برای این که اذیت نشه
>هر روز رفتیم با سوسکها حرف زدیم و بازی کردیم. آوردیمو آن‌ها را شریک کردیم در روزمرگی‌هایمان
>گفتیم قانون خانه را عوض کنیم طوری که سوسک دیگر باعث چندش و وحشت و ناآرامی ما نباشد
>ولی من چه؟؟هنوز...
>ترس های کودکی ام پا برجاست
>ناخوابیهای من
>و شنیده هایی از
>دیو و غول
>کاش
>بیشتر از صورت مهربان خدا
>می گفتند
>========================================
>تصمیم دارم خودم برای فرزندم بگویم ریشه تمام ترس هایم را
>خودم برای فرزندم می‌گویم. یک روزی می‌نشینم و همه‌ی این‌ها را برای بچه ام تعریف می‌کنم
>وقتی این کار را می‌کنم که بچه‌ام هنوز فرصت زیادی داشته باشد تا این‌ها را هضم کند
>و بعد از یاد ببرد
>فرصت داشته باشد بپذیرد اما فراموش کند لحظه‌ی پذیرش را
>همان‌طور که احتمالا درد لحظه‌ی به دنیا آمدن را فراموش کرده است
>
>اول از همه مرگ را برایش تعریف می‌کنم
>پیش از این که عزیزی را از دست بدهد و رویارویی‌اش با نیستی خیلی شخصی باشد
>پیش از این که ناچار باشد مرگ را همراه با ناباوری و دلتنگی و شیون‌های شبانه بشناسد
>برایش می‌گویم که مثل تاریخ مصرف پشت قوطی شیر و ماست می‌ماند
>که زندگی در هر چیز و هر کس قرار است تمام شود
>
>برایش می‌گویم که بداند روزی که با مرگی روبرو شود، احساس خشم و حقارت خواهد کرد
>و این که آن اندوه ممکن است هیچوقت قلبش را ترک نکند
>اما در همان روزگار هم پذیرفتن و فهمیدن نیستی... ساده‌تر از عمری ترسیدن از آن است
>
>خودم برایش می‌گویم که بداند ترس، اصلافقط مال آدم بزرگ‌هاست
>آنقدر که درآنهاهراس گرفتن دستی هست، ترس از گم شدن نیست
>
>بداند که ترس‌های بزرگ ممکن است در لحظه‌ی تنهایی به سراغش بیاید
>روزی که برای خودش آدمی شده باشد و حضور من نتواند دردی از او دوا بکند
>آن روز یادش باشد که از ترسیدن خودش نترسد. برایش می‌گویم که ترسیدن یعنی ندانستن
>یعنی مطمئن نبودن از ثبات و امنیت
>
>دانستن این که ترس جزئی از طبیعت اوست و بارها خواهد آمد و خواهد رفت
>شاید کمک کند که او خودش را وقت ترسیدن آرام کند
>شاید کمک کند که ترسیدن غافلگیر و ناتوانش نکند و هنوز بتواند فکری بکند برای خوب کردن خودش
>
>
>می‌خواهم بداند که گاهی حسادتممکن است به سراغ آدم بیاید
>یعنی این که زمان‌هایی هست که دست آدم از چیزهای خوب دنیا کوتاه می‌شود
>باید بداند که گاهی چیزهایی که دوست دارد و فکر می‌کند برای داشتنشان محق است را
>به او نمی‌دهند و جلوی چشمش به دیگری می‌دهند
>و دیدن دیگریِ خوشحالبرای بعضی ها کار ساده‌ای نیست و اگر آدم سعی‌اش را کرد و از پسش برنیامد
>باید بداند که حسود است
>حسود است و این به معنی محق بودنش نیست.به معنی محق نبودن دیگری هم نیست
>
>
>حسادت آن قدر تحملش سخت است که بد نیست آدم بشناسدش تا زیادی غصه‌اش را نخورد
>شاید به جای این که زیر بارش بشکند سعی کند
>از راه آن احساسبزرگ‌تر شود و آزاده‌تر
>
>
>می‌خواهم برایش بگویم که در دنیا ناامیدی هم هست
>ناامیدی معنی‌اش خسته شدن از خوش‌بینی است
>و اگر آدم دیگران را به ورطه‌ی تلخی ناامیدی‌های خودش نکشد
>خسته شدن هیچ ایرادی ندارد
>
>
>برایش می‌گویم که خسته شدن ایستگاه آخر نیست و او حق دارد گاهی خسته باشد
>حق دارد پا شل کند، آه بکشد، اخم کند
>ولی باید بداند که ناامیدی به کسانی که دوستش دارند دخلی ندارد
>و خوب نیست کسی امید را از دیگری بگیرد به خاطر ناامیدی خودش
>چون رسمش این است که آدم راه خودش را پیدا می‌کند
>و امید می‌تواند هزار بار دیگر هم برگردد
>
>می‌خواهم برای بچه‌ام بگویم وقتی که دیگر بچه نباشد چه روزهای زیادی احساس خواهد کرد
>که دنیا آن‌طور که من می‌گفتم نبود
>که من با هزاری آرزو و ادعا، احتمالا هیچوقت نخواهم نتوانست سوسکی را ناز کنم
>و خودم هم خوب می‌دانم نصیحت‌های من نمی‌توانست فراتر از ترس‌ها و نا‌امیدی‌ها و حقارت‌های خودم برود
>پس نمی‌توانست او را همیشه حفظ کند
>همینطور که آرزوهای من شاید کوچک بودند برای او

دو روز مانده به پايان جهان تازه فهميد كه هيچ زندگی نكرده است، تقويمش

پر شده بود و تنها دو روز، تنها دو روز خط نخورده باقی بود.

پريشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بيشتری از خدا بگيرد،

داد زد و بد و بيراه گفت، خدا سكوت كرد، جيغ زد و جار و جنجال راه

انداخت، خدا سكوت كرد، آسمان و زمين را به هم ريخت، خدا سكوت كرد.

به پر و پای فرشته ‌و انسان پيچيد، خدا سكوت كرد، كفر گفت و سجاده دور

انداخت، خدا سكوت كرد، دلش گرفت و گريست و به سجده افتاد، خدا سكوتش را

شكست و گفت: "عزيزم، اما يك روز ديگر هم رفت، تمام روز را به بد و بيراه

و جار و جنجالاز دست دادی، تنها يك روز ديگر باقی است، بيا و لااقل اين

يك روز را زندگی كن."

لا به لاي هق هقش گفت: "اما با يك روز... با يك روز چه كار می‌توان كرد؟..."

خدا گفت: "آن كس كه لذت يك روز زيستن را تجربه كند، گويی هزار سال زيسته

است و آنكه امروزش را در نمی‌يابد هزار سال هم به كارش نمی‌آيد"، آنگاه

سهم يك روز زندگي را در دستانش ريخت و گفت: "حالا برو و يک روز زندگی

كن."

او مات و مبهوت به زندگی نگاه كرد كه در گودی دستانش می‌درخشيد، اما

می‌ترسيد حركت كند، می‌ترسيد راه برود، می‌ترسيد زندگی از لا به لای

انگشتانش بريزد، قدری ايستاد، بعد با خودش گفت: "وقتی فردايي ندارم، نگه

داشتن اين زندگی چه فايده‌ای دارد؟ بگذارد اين مشت زندگی را مصرف كنم.."

آن وقت شروع به دويدن كرد، زندگی را به سر و رويش پاشيد، زندگی را نوشيد

و زندگی را بوييد، چنان به وجد آمد كه ديد می‌تواند تا ته دنيا بدود، مي

تواند بال بزند، می‌تواند پا روی خورشيد بگذارد، می تواند....

او در آن يك روز آسمانخراشی بنا نكرد، زمينی را مالك نشد، مقامی را به

دست نياورد، اما...

اما در همان يك روز دست بر پوست درختی كشيد، روی چمن خوابيد، كفش دوزدكی

را تماشا كرد، سرش را بالا گرفت و ابرها را ديد و به آنهايی كه او را

نمی‌شناختند، سلام كرد و برای آنها كه دوستش نداشتند از ته دل دعا كرد،

او در همان يك روز آشتی كرد و خنديد و سبك شد، لذت برد و سرشار شد و

بخشيد، عاشق شد و عبور كرد و تمام شد.

او در همان يك روز زندگی كرد.

فردای آن روز فرشته‌ها در تقويم خدا نوشتند: "امروز او درگذشت، كسي كه

هزار سال زيست!"

یادمان باشد که:

من می‌‌توانم خوب، بد، خائن، وفادار، فرشته‌خو یا شیطان‌ صفت باشم،

من می توانم تو را دوست داشته یا از تو متنفر باشم،

من می‌توانم سکوت کنم، نادان و یا دانا باشم،

چرا که من یک انسانم، و این‌ها صفات انسانى است.

و تو هم به یاد داشته باش: من نباید چیزي باشم که تو می‌خواهي، من را

خودم از خودم ساخته‌ام،

تو هم به یاد داشته باش

مني که من از خود ساخته‌ام، آمال من است،

تویي که تو از من می سازي آرزوهایت و یا کمبودهایت هستند.

لیاقت انسان‌ها کیفیت زندگي را تعیین می‌کند نه آرزوهایشان

و من متعهد نیستم که چیزي باشم که تو می‌خواهي

و تو هم می‌تواني انتخاب کني که من را می‌خواهي یا نه

ولي نمی‌تواني انتخاب کني که از من چه می‌خواهي.

می‌تواني دوستم داشته باشي همین گونه که هستم، و من هم.

می‌تواني از من متنفر باشى بى‌هیچ دلیلى و من هم،

چرا که ما هر دو انسانیم.

این جهان مملو از انسان‌هاست،

پس این جهان می‌تواند هر لحظه مالک احساسى جدید باشد.

تو نمی‌تواني برایم به قضاوت بنشیني و حکمی صادر کنی و من هم،

قضاوت و صدور حکم بر عهده نیروى ماورایى خداوندگار است.

دوستانم مرا همین گونه پیدا می کنند و می‌ستایند،

حسودان از من متنفرند ولي باز می‌ستایند،

دشمنانم کمر به نابودیم بسته‌اند و همچنان می‌ستایندم،

چرا که من اگر قابل ستایش نباشم نه دوستى خواهم داشت،

نه حسودى و نه دشمنى و نه حتی رقیبى،

من قابل ستایشم، و تو هم……

یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد به خاطر بیاورى که آن‌هایي که

هر روز می‌بیني و مراوده می‌کني همه انسان هستند و داراي خصوصیات یک

انسان، با نقابى متفاوت، اما همگي جایزالخطا.

اگر انسان‌ها را از پشت نقاب‌هاى متفاوتشان شناختي، نامت را انسانى باهوش بگذار.

ماهاتما گاندی

روباه: مي‌دوني ساعت چنده آخه ساعت من خراب شده؟

شير : اوه. من مي‌تونم به راحتي برات درستش کنم!

روباه : اوه. ولي پنجه‌هاي بزرگ تو فقط اونو خرابتر مي‌کنه!

شير : اوه. نه. بده برات تعميرش مي‌کنم!

روباه : مسخره است. هر احمقي ميدونه که يک شير تنبل با چنگال‌های بزرگ

نمي‌تونه يه ساعت مچی پيچيده رو تعمير کنه.

شير : البته که مي‌تونه. اونو بده تا برات تعميرشکنم.

شير داخل لانه‌اش شد و بعد از مدتي با ساعتي که به خوبي کار مي‌کرد

بازگشت. روباه شگفت زده شد و شير دوباره زير آفتاب دراز کشيد و

رضايتمندانه به خود مي‌باليد.بعد از مدت کمي گرگی رسيد و به شير لميده در

زير آفتاب نگاهي کرد.

گرگ : مي‌تونم امشب بيام و با تو تلويزيون نگاه کنم؟ چون تلويزيونم خرابه.

شير : اوه. من مي‌تونم به راحتي برات درستش کنم!

گرگ: از من توقع نداری که اين چرند رو باور کنم. امکان نداره که يک شير

تنبل با چنگال‌های بزرگ بتونه يک تلويزيون پيچيده رو درست کنه.

شير : مهم نيست. مي‌خواهي امتحان کني؟

شير داخل لانه‌اش شد و بعد از مدتي با تلويزيون تعمير شده برگشت!

گرگ شگفت زده و با خوشحالي دور شد.

********

حال ببينيم در لانه شير چه خبره؟

در يک طرف شش خرگوش باهوش و کوچک مشغول کارهای بسيار پيچيده بوسيله

ابزارهای مخصوص هستند و در طرف ديگر شير بزرگ مفتخرانه لميده است!

نتيجه :اگر مي‌خواهيد بدانيد چرا يک مدير مشهور است به کار زيردستانش

توجه کنيد.اگر مي‌خواهيد مدير موفق و مؤثري باشيد از هوشمندي و ارتقاء

کارکنانتان نهراسيد بلکه به آنها فرصت رشد بدهيد. اين مسأله چيزي از

توانمندي‌هاي شما نمي‌کاهد.به قول بيل گيتس:

مديران موفق افراد باهوش‌تر از خود را استخدام مي‌کنند.

سلامت نیوز: فشارخون بالا، غالباً شناسه‌ يا نشانه‌يي ندارد. اما، تأثير بالا بودن فشارخون بر زندگي جنسي آشکار است. با وجودي که فعاليت جنسي به خلاف حمله‌ي

قلبي، تهديد فوري سلامتي به شمار نمي‌آيد ولي بالا بودن فشارخون ممکن است بر رضايت کلي از م

سايل جنسي تأثير گذارد.

هر ازدواجی لحظات خوب و بد و شیرین و تلخی دارد؛ ولی آنچه باعث خوشبختی و

یا شکست یک ازدواج در طولانی مدت می‌شود، چیست؟

در دو دهه اخیر، محققان در حال تحقیق و بررسی عواملی هستند که باعث

می‌شود یک ازدواج به خوبی و تفاهم متقابل بینجامد و در مقابل، ازدواج

دیگر شکست بخورد.

گروهی از محققان، تحقیق خود را روی زوجهایی انجام دادند که آنها را در

لابراتوارهای زوجین از نزدیک، مطالعه و بررسی کردند، به طوری که تمام

عمل و عکس العمل های آنان مطالعه شد. (این شیوه تحقیق، بررسی یا شیوه

دلیل خوانی نامیده می‌شود.)

یکی از محققان، گروهی از زوجین عادی را از جامعه انتخاب کرد و با این

شیوه، راه مطمئنی برای مطالعه درباره علل شکست یا موفقیت ازدواج ها یافت.

این آزمایش ها معمولاً به صورت اندازه گیری ضربان قلب همسر و یا چگونگی

نشان دادن احساسات با تغییرات چهره و این که با چه زبانی با یکدیگر و

اطرافیان صحبت می‌کنند، صورت گرفته است. در حال حاضر محققان با تقریبی

بیش از ۹۰ درصد می‌توانند تخمین بزنند که کدام زندگی موفق، و کدام

ناموفق است. در متن زیر شما می‌توانید تعدادی از پیشنهادهایی که براساس

تحقیقات بسیار معتبر به دست آمدهبرای راهیابی به یک زندگی زناشویی موفق و

محکم بخوانید:

خیلی زود در جستجوی کمک بر آیید

یک زوج عادی معمولاً در حالت عادی، ۶ سال پس از ازدواج به فکر کمک خواستن

از دیگران می‌افتند (این در حالتی است که بیشتر طلاقها در ۷ سال اول

ازدواج اتفاق می‌افتد) بدین ترتیب در مدت ۶ سال اول ازدواج، بیشتر زوجین

با ناراحتی ها و مشکلات مکرر، به زندگی زناشویی خود ادامه می‌دهند.

خودتان را اصلاح کنید

بنا به توصیه محققان، ما باید بتوانیم احساسات خود را بیان کنیم و

بگوییم چه چیزی در درجه اول برای ما اهمیت دارد. زوجهای موفق و خوشبخت

احساسات خود را در مواقع حساس به راحتی بیان می‌کنند.

مواظب لحن خود در مشاجرات باشید

بیشتر درگیری ها زمانی آغاز می‌شوند که یکی از زوجین با لحن منتقدانه از

دیگری ایراد می‌گیرد. ذهنیات خود را بیان کنید، ولی به صورتی که شنیدنش،

هم برای شما و هم برای طرف مقابلتان راحت باشد.

تأثیر پذیر باشید

یک ازدواج زمانی موفق است که شوهر بتواند از همسرش تأثیر بپذیرد.

تأثیرپذیری شوهر از همسرش (برخلاف زن از شوهرش) بسیار مهم است. تحقیقات

نشان داده است که زنان در حالت عادی آماده تأثیر پذیری از شوهرانشان

هستند. پس ازدواجی موفق است که هر دو طرف به یک میزان از دیگری تأثیر

بگیرند.

استانداردهای خودتان را بالا ببرید

زوجهایی که تازه ازدواج کرده اند و یا زوجهای خوشبخت معمولا توقع بالایی

از یکدیگر دارند. خوشبخت ترین زوجها معمولاً توقع رفتارهای زننده از

یکدیگر را ندارند، هر چه میزان تحمل رفتارهای زشت طرفین در اول ازدواج

کمتر باشد، در طولانی مدت، زوجین در مسیر ازدواج خوشبخت ترند.

یاد بگیرید چگونه یک مشاجره را آرام کنید و یا آن را خاتمه دهید

زوجهای موفق می‌دانند یک مشاجره را چگونه خاتمه دهند و می‌دانند چگونه

می‌توان یک مسئله پیچیده را ترمیم کرد پیش از آن که مشاجره به طور کامل

از کنترل خارج شود.

شیوه ترمیم یک مشاجره به این شرح است:

موضوع بحث را با یک موضوع کاملاً بی ربط عوض کنید. از طنز استفاده کنید.

طرف مقابل را با یک جمله که نشان دهنده اهمیت دادن به اوست، متوجه کنید؛

مثلا من می‌دانم این مسئله برای تو سخت است و به این ترتیب او را متوجه

این نکته کنید که هر دوی شما در این مورد وضع مشابه دارید. مثلاً بگویید

این مشکل هر دوی ماست. از مشاجره عقب بکشید. در زندگی زناشویی گاهی شما

باید کوتاه بیایید تا برنده شوید. اهمیت دادن و قدردانی از احساسات همسر

بسیار مؤثر است؛ مثلاً من می‌خواهم از تو تشکر کنم. اگر یک مشاجره خیلی

به بن بست رسید، ۲۰ دقیقه به خود فرصت دهید و پس از این که هر دو خونسردی

خود را به دست آوردید، دوباره گفتگو کنید.

بر نیمه روشن تمرکز کنید

در یک ازدواج موفق، زوجین معمولاً ۵ بار بیشتر از دیگران از جملات مثبت

استفاده می‌کنند، (مثلاً ما زیاد می‌خندیم) به جای به کار بردن جمله منفی

(به ما اصلاً خوش نمی گذرد).

کساني که به طرف عقربهاي ساعت امضاء می‌كنند انسان‌های منطقی هستند.

كسانی كه بر عكس عقربه‌های ساعت امضاء میكنند دير منطق را قبول می‌كنند و بيشتر

غير منطقی هستند.

كسانی كه از خطوط عمودی استفاده میكنند لجاجت و پافشاری در امور دارند.

كسانی كه از خطوط افقی استفاده میكنند انسان‌های منظّم هستند.

كسانی كه با فشار امضاء می‌كنند در كودكی سختی كشيده‌اند.

كسانی كه پيچيده امضاء می‌كنند شكّاك هستند.

كسانی كه در امضای خود اسم و فاميل می‌نويسند خودشان را در فاميل برتر می

دانند.

كسانی كه در امضای خود فاميل می‌نويسند دارای منزلت هستند.

كسانی كه اسمشان را می‌نويسند و روی اسمشان خط می‌زنند شخصيت خود را

نشناخته‌اند.

كسانی كه به حالت دايره و بيضی امضاء می‌كنند، كسانی هستند كه میخواهند به قله

برسند.

روزی  خانمی  سخنی را بر زبان آورد كه مورد رنجش خاطر بهترین دوستش شد، او بلافاصله از گفته خود پشیمان شده   و بدنبال راه چاره‌ای گشت كه بتواند دل دوستش را بدست آورده و كدورت حاصله را برطرف كند.   

او در تلاش خود برای جبران آن، نزد  پیرزن خردمند شهر شتافت و پس از شرح ماجرا،‌از وی مشورت خواست.  پیرزن  با دقت و حوصله   فراوان به گفته های آن  خانم گوش داد و پس از مدتی اندیشه، چنین گفت: " تو برای جبران سخنانت لازمست كه دو  كار انجام دهی و اولین آن فوق العاده سختتر از دومیست. "

خانم  جوان با شوق فراوان از او خواست كه   راه حلها را برایش شرح دهد.

پیرزن خردمند  ادامه داد: " امشب بهترین بالش پری  را كه داری، ‌برداشته و سوراخ كوچكی در آن ایجاد می‌كنی،‌سپس از خانه بیرون آمده و شروع به قدم زدن در كوچه و محلات اطراف خانه ات می‌كنی و در آستانه درب منازل هر یك از همسایگان و دوستان و بستگانت كه رسیدی،‌یك عدد  پر از داخل بالش درآورده و به آرامی آنجا قرار می‌دهی. بایستی دقت كنی كه این كار را تا قبل از  طلوع  آفتاب فردا صبح  تمام كرده و نزد من برگردی تا دومین مرحله را توضیح  دهم"

خانم  جوان بسرعت به سمت خانه اش شتافت و پس از اتمام كارهای روزمره خانه، شب هنگام شروع به انجام كار طاقت فرسائی كرد كه آن  پیرزن  پیشنهاد نموده بود. او با رنج   و زحمت فراوان و در دل تاریكی شهر و در هوای سرد و سوزناكی كه انگشتانش از فرط آن، یخ زده بودند، توانست كارش را به انجام رسانده و درست هنگام  طلوع  آفتاب به نزد آن پیرزن خردمند بازگشت.

خانم  جوان با اینكه بشدت احساس خستگی می‌كرد،، اما آسوده خاطر شده بود كه تلاشش به نتیجه رسیده و با خشنودی گفت:‌"بالش كاملا خالی شده است"

پیرزن  پاسخ داد: "حال برای انجام مرحله دوم ، بازگرد   و بالش خود را مجددا از آن  پرها،‌پر كن، تا همه چیز به حالت اولش برگردد ! "

خانم جوان با سرآسیمگی گفت: " اما میدونی این امر كاملا غیر ممكنه ! اینك  باد  بیشتر آن پرها  را از محلی كه قرارشان داده ام،‌پراكنده است، ‌قطعا هرچقدر هم تلاش كنم، ‌دوباره همه چیز مثل اول نخواهد شد ! "‌  

پیرزن  با كلامی تامل برانگیز گفت: " كاملا درسته ! هرگز فراموش نكن كلماتی كه بكار می‌بری همچون پرهائی است كه در مسیر باد قرار می‌گیرند. آگاه باش كه فارغ از میزان صممیت و صداقت گفتارت، دیگر آن سخنان به دهان بازنخواهند گشت، بنابراین در حضور كسانی كه به آنها عشق می‌ورزی، كلماتت را خوب انتخاب كن"

براي لاغر شدن ، از بشقاب و روميزي آبي رنگ استفاده کنيد. رنگ آبي اشتها را کم مي‌کند.

اگر کم خواب هستيد وسايل اتاق خواب را به رنگ بنفش درآوريد يا از چراغ خواب به رنگ بنفش استفاده کنيد. رنگ بنفش آرامش دهنده و خواب‌آور است.

اگر از کم خوني رنج مي‌بريد، ميوه‌هاي قرمز رنگ مانند گيلاس ، توت فرنگي و گوشت قرمز مصرف کنيد.

اگر بي‌حال و حوصله هستيد، رنگ نارنجي را انتخاب کنيد، هنگام استحمام صبحگاهي از حوله و ابزار نارنجي استفاده کنيد، رنگ نارنجي. بي‌حالي شما را از بين مي‌برد.

اگر مشکلي پيش روي شماست، از رنگ نيلي استفاده کنيد، رنگ نيلي کمک مي‌کند تا بهتر بينديشيد.

اگر مضطرب هستيد و فشار عصبي طاقت شما را بريده است، از رنگ سبز استفاده کنيد. رنگ سبز آرام‌بخش است و فشار خون را کاهش مي‌دهد.

افراد افسرده لباس زرد رنگ بپوشند. غذاهاي زرد بخورند و رنگ زرد را اطراف خود بجويند. رنگ زرد سطح انرژي را بالا برده و مانع افسردگي مي‌شود.

این داستانِ یک دکتر است. دکتر داستان ما در حال حاضر در استرالیا زندگی

می کند. زندگی بسیار مرفه ای دارد، زندگی که هیچیک از همکلاسی هایش خواب

آن را هم نمی دیدند. همه ی ما می خواهیم در زندگی به بالاترین چیزها دست

یابیم. در هر کلاس می خواهیم شاگرد اول باشیم، گرانترین لباس های بازار

را بخریم، کفشهایمان جزء کفش های تک باشد، بلندترین و گرانترین اتومبیل

شهر را می خواهیم، زیباترین و خوشگلترین دختر شهر را می خواهیم، دوست

داریم بچه هایمان از زیباترین و بهترین بچه های مدرسه خود باشند. می

خواهیم بهترین پست ها را داشته باشیم، دلمان می خواهد اگر

 کاری را شروع کردیم، یک شبه به اوج برسیم و همه ما را به عنوان الگوی

"موفقیت" بشناسند.

>اما دکتر داستان ما انسان کاملاً متفاوتی بود. او می خواست یک زندگی "معمولی" داشته باشد. در هیچ امتحانی قصد نداشت رتبه ی اول را کسب کند. هنگامی که همکلاسی هایش کل شب مشغول حفظ کتاب و جزوه بودند، یا در حال جا کردن خود در دل اساتید برای گرفتن نمره ای بالاتر، او تنها 2 یا 3 ساعت مطالعه می کرد و سپس بدون هیچ استرسی به خواب عمیقی فرو می رفت و عقیده داشت که نمی تواند برای چند نمره اضافی خواب خود را "فدا" کند. همکلاسی هایش "ساده زیستی و معمولی" بودن او را مورد تمسخر می گرفتند و او را "احمق" می نامیدند، اما دکتر راضی و خوشحال بود. با نمره ای متوسط MBBS

 (پزشکی عمومی در کشورهای هند و پاکستان) خود را گرفت. تمام همکلاسی هایش

بعد از اخذ مدرک پزشکی عمومی، تلاش خود را چند برابر کردند تا بتوانند

تخصص خود را بگیرند و جزء بهترین های جامعه باشند ولی دکتر تصمیم گرفت

درس خواندن را متوقف کند و در یک بیمارستان کوچک به عنوان دکتر شیفت شروع

به کار کرد. دوستان او بعد از کار در شیفت صبح به کلینیک های خصوصی می

رفتند و ناهار خود را با عجله به اتمام می رساندند تا مریض های بیشتری را

ویزیت نمایند و شبها نیز مشغول خواندن جزوه های تخصصی خود بودند. اما

دکتر بعد از برگشت از بیمارستان با آرامش کامل ناهار می خورد،

 کمی استراحت می کرد و عصر هنگام به پیاده روی می رفت، تلویزیون نگاه می

کرد، کتاب می خواند، موسیقی گوش می کرد، به دیدن دوستان و آشنایان خود می

رفت، و اگر مریضی به در خانه او مراجعه می کرد بدون هیچ شکایتی به صورت

رایگان او را معالجه می کرد. او به فکر افزایش درآمد خود نبود و با همان

حقوق اندک تلاش می کرد از زندگی لذت ببرد. خانه ی کوچی کرایه کرد، کولر

گازی هم وصل نکرد. یخچال کوچکی برای آشپزخانه ی کوچکش خرید و با موتور به

سرکار رفت.

>در این هنگام پدر و مادرش از او خواستند ازدواج کند. دکتر در این باره نیز "معمولی" رفتار کرد. هنگامی که تمامی دوستانش به دنبال زیباترین، پولدارترین و خانواده دارترین دختران می گشتند، دکتر با دختری معمولی از خانواده ای ساده و متوسط ازدواج نمود. با هم به خانه ی کوچک خود رفتند و با شادی به زندگی ادامه دادند. بعد از چند سالی بچه ها هم وارد زندگی دکتر شدند. بچه هایی بسیار عادی. دکتر به جای ثبت نام بچه های خود در گرانترین مدارس خصوصی، آن ها را در مدرسه ی دولتی محله خود ثبت نام کرد. دکتر هیچگاه از آنها نمی خواست که شاگرد اول مدرسه شوند و به آنها

 فهماند که درس خود را در حد نیاز فرا گیرند و قبول شوند. بچه ها هم با

نمرهای متوسط کلاس ها را قبول می شدند و از شیوه زندگی خود لذت می بردند.

از مدرسه برمی گشتند، در کنار پدر و مادر خود ناهار می خوردند، کمی

استراحت می کردند، سپس درس می خواندند، عصر هم بازی می کردند و شب قبل از

خواب به همراه پدر خود به پیاده روی می رفتند. اما زندگی دکتر اینگونه به

پایان نرسید. پیچ کوچکی در جاده ی زندگی دکتر به وجود آمد. تصمیم گرفت از

کشورش خارج شود و به کشور دیگری مهاجرت کند. دوستان دکتر هم در تلاش

بودند تا مهاجرت کنند و در کشورهای جهان اول به بهترین ها برسند.

 لذا روزها را در صفهای بلند سفارتخانه های آمریکا، بریتانیا و استرالیا

می گذراندند و مدام به دنبال آشنایی بودند تا چند روز زودتر از بقیه به

آرزوهایشان برسند. اما دکتر کشوری بسیار " معمولی" را انتخاب نمود که

هیچگونه صفی در سفارتخانه های آن وجود نداشت. او به کشور مالدیو رفت و در

بیمارستانی مشغول به کار شد. خانه ی ساده ای کرایه کرد و همسر و بچه هایش

را به آنجا برد. دوچرخه ای برای خود و بچه هایش خرید و بعد از اتمام کار

به همراه خانواده از مناظر زیبای مالدیو لذت می بردند. آخر هفته ها به

مسافرت می رفتند و دوستان فراوانی پیدا کردند. تا اینکه دکتر

 روزی اطلاعیه ای در روزنامه دید که در آن سازمان بهداشت جهانی (WHO) از

چند دکتر عمومی، بدون مدرک تخصص و با تجربه چند ساله خواسته بود تا به

یکی از روستاهای دور افتاده در استرالیا رفته و در بیمارستانی مشغول به

کار شوند. دکتر برای این شغل اقدام نمود و به استرالیا مهاجرت کرد.

>دولت خانه ای در روستا به او داد و او در بیمارستان مشغول به کار شد. بعد از چند سال به خاطر حسن برخورد و حس نوع دوستی و پشتکارش به ریاست بیمارستان رسید. دولت 2000 متر زمین زراعی به او اختصاص داد و دکتر نیز به کمک فرزندان معمولی خود آنجا را به مزرعه ای آباد تبدیل نمود. در حال حاضر او در خانه ای با 5000 متر مربع مساحت زندگی می کند و جگوار خود را در کنار پورشه ی همسرش در پارکینگ اختصاصیشان نگه می داردو بچه ها و همسر معمولی او در کنارش هستند. می خواهم بگویم علاوه بر بهترین شدن، شاگرد اول شدن، پولدارترین شدن، راه دیگری هم در زندگی وجود دارد. راه

 "اعتدال" و "معمولی" بودن. این همان راهی است که تمام شادی در آن وجود

دارد. اما ما راه بهترین ها را انتخاب می کنیم و در این راه آنقدر با

سرعت می رویم که شادیهای زندگی را یکی پس از دیگری جا می گذاریم و در آخر

راه تنها می مانیم، بدون شادی و لذت. کاش ما هم شاد بودن و لذت بردن از

زندگی را بر موفقیت و بهترین شدن ترجیح دهیم.

>کاش ما هم "معمولی" باشیم!.